Gantz

Feanor

pacjent: anime studia Gonzo pt. „Gantz” z roku 2004 na podstawie mangi autorstwa Hiroya Oku pod tym samym tytułem
objawy: zmienne, na ogół tragiczne tempo; kompleksy dotyczące kobiecych piersi; naginanie ustalonych konwencji; rozpaczliwe poszukiwanie sensu
diagnoza: próba podejścia do ciekawego — acz w oryginale zmarnowanego — pomysłu z własną, świeżą koncepcją; godna uwagi, pomimo że obciążona wadami oryginału i kolosalnymi błędami na etapie produkcji

Szczegóły

Aby szkoła stała się ciekawa wystarczy wyobrazić sobie nauczycielkę nago — ubaw po pachy

Historia choroby:

Rozpoczęta w 2000 roku na łamach magazynu „Weekly Young Jump” manga „Gantz” wyróżniała się ciekawym, oryginalnym pomysłem, który otwierał drogę do zadawania niebanalnych pytań i roztrząsania ich w rzadko spotykanej formie. Czytelnicy skuszeni wyżej wymienionymi możliwościami i skłonni dla nich tolerować pojawiające się tu i ówdzie rozkładówki godne mangowego „Playboya” oraz ogólnie mleczarską potęgę przedstawionej w dziele Japonii niestety zawiedli się ostatecznie z końcem pierwszej serii (czy jak to woli pan Oku — fazy) komiksu. Jeśli nawet ktoś miał nadzieję, że „Gantz — Phase Two” wypuści się na szersze wody, z pewnością szybko zauważył, że druga seria stała się jeszcze bardziej tania i płytka niż pierwsza, do tego jeszcze będąc pospolitym tasiemcem.

Miłośników poważniejszych dzieł japońskiej kultury nowoczesnej ogarnął wielki smutek i żal. Wtem 12 kwietnia 2004 roku na antenie telewizji Fuji pojawiła się pierwsza seria anime tworzonego przez ludzi do tychże zawiedzionych fanów podobnych — mających własny pomysł na przekaz „Gantza” i głębię jaką powinien zawierać. I było wiele radości w królestwie, a mieszkańcy Coruscant w przypływie szczęścia niszczyli pomniki przypominające odchodzący reżim... Khem, przepraszam, pomyliłem opowieści. Niestety zakończenie naszej nie jest tak miłe i jednoznaczne.

Pacjent:

Tytułowy bohater — przerośnięty zegarek

Zdziwienie bohaterów jest całkiem zrozumiałe

„Gantz” przez ogromną większość czasu sztywno trzyma się pierwszej połowy pierwszej serii mangi. Opowiada zatem o japońskim dziesiątoklasiście Keim Kurono i jego przyjaciołach, spośród których wyróżniają się: rówieśnik i kumpel z piaskownicy Masaru Kato oraz zwracająca uwagę nie tylko głównego bohatera wyglądającymi jak kolosalne balony z wodą piersiami Kei Kishimoto (aby nie pomylić jej z głównym bohaterem, podobnie jak ma to miejsce w anime, będę tu o niej pisał „Kishimoto”). Obecność kontekstów seksualnych jest zresztą dość oczywista choćby z tego względu, że naszego main hiroł poznajemy w dość oryginalnej jak na anime sytuacji — gdy dostaje erekcji podczas lekcji, wyobrażając sobie, że nauczycielka jest naga. Po szkole natomiast udaje się do sklepu nabyć gazetkę dla dorosłych. Dość szybko zdajemy sobie sprawę, że Keiemu daleko do stereotypowego bohatera anime — jest samolubny, antypatyczny i daje się ponieść przyziemnym żądzom i pragnieniom. Natomiast Kato, z którym Kei stracił kontakt na długie lata i którego przypadkiem spotyka w drodze do domu, jest jego całkowitym przeciwieństwem — opanowany, skłonny do poświęceń dla innych, prawdziwie heroiczny. Jak nietrudno się domyślić, przez większość anime będziemy obserwować toczącą się na ekranie grę przeciwieństw i starć między tymi dwiema postawami. Grę, w której emonastolatka Kishimoto zdaje się być tylko bezdusznym przedmiotem, jednak podobnie jak inne co znaczniejsze dramatis personae, stopniowo odchodzi od stereotypu, z którego się wywodzi, by wreszcie stać się wiarygodną, pełnokrwistą osobą.

Świat „Gantza” jest oryginalną wariacją na temat naszej współczesnej rzeczywistości. Wariacja polega na wprowadzeniu idei, w myśl której tuż przed śmiercią niektórzy mieszkańcy Tokio zostają przeteleportowani do tajemniczego mieszkania w miejskim bloku, gdzie w czarnej kuli „żyje” zagadkowe humanoidalne stworzenie zwane Gantz (istota Gantza jest zagadką przez większą część mangi i całość anime — w odcinkach drugiej serii mangi, które jeszcze udało mi się znieść, nadal nie została ona ani trochę wyjaśniona, a w anime... cóż, sami możecie zobaczyć...). Nasi bohaterowie i w zasadzie wszystkie postacie mające jakiekolwiek znaczenie w anime trafiają do rzeczonego pomieszczenia, gdzie Gantz wita ich wyświetlając na „ekranie” kuli napis: „Wasze życie się skończyło, dupki, a o tym co zrobicie z nowym zadecyduję ja”. Oddaje im następnie do dyspozycji wyciągnięte żywcem z produkcji sci-fi uzbrojenie i prezentuje „kosmitę” którego mają za jego pomocą zlikwidować. Pośród zamieszania, jakie jest w takiej sytuacji dość zrozumiałe, nasi bohaterowie — będąc niewidzialni dla żywych — muszą pozbyć się dziwnych stworzeń w wyznaczonym przez Gantza czasie, pilnując by z powodu opuszczenia obszaru polowania lub zdradzenia tajemnicy wydarzeń komuś z zewnątrz, nie wybuchły wbudowane w ich czaszki ładunki wybuchowe. Zabicie wszystkich celów pozwala im wrócić do świata żywych — dopóki ten swoisty Mistrz Gry zamknięty w czarnej kuli nie wezwie ich na kolejne polowanie. I tak cykl się zamyka, przy czym należy zaznaczyć, że podczas „odprawy” Gantz nigdy nie pokazuje wszystkich celów, nigdy nie ostrzega bohaterów o wszystkich czekających na nich niebezpieczeństwach — wprost przeciwnie...

[ 1 ][ 2 ][ 3 ] ⇒

Dodaj do:

Zobacz także

Z tą publikacją nie są jeszcze powiązane żadne sznurki.

Dodaj sznurek

Ocena

Wystawiać oceny mogą tylko zarejestrowani użytkownicy.

8,50/10 (4 głosów)

Komentarze

Ilość komentarzy: 17 dodaj

[1] Re: Gantz

Kolo_z_Wrocka [*.neoplus.adsl.tpnet.pl], 31.03.2009, 01:19:38, oceny: +1 -0

Mangę zacząłem czytać, ale przerwałem.
Anime nie zachwyciło, chociaż miało momenty.

Ale swego czasu miałem taką schizę, że jakaś babka na ulicy coś ode mnie chciała, ja ją zlałem, po chwili się odwracam, a tu nikogo nie ma ;p