Konwenty: MAGNIFIcon VI - Michał Durys

Szósta edycja MAGNIFIconu ma szansę być jednym z najbardziej kontrowersyjnych polskich konwentów. Dawno bowiem nie było konwentu, który by wywołał tak przeciwstawne reakcje mangowej społeczności: z jednej strony wychwalany pod niebiosa, z drugiej — mieszany z błotem. Zarówno zwolennicy, jak i przeciwnicy mają swoje racje, których pewnie będą bronili. Ja postaram się opisać jak to wyglądało z mojego punktu siedzenia.

Pierwsze podziały rozpoczęły się jeszcze na miesiąc przed imprezą, kiedy organizatorzy ogłosili, że limit rezerwacji został wyczerpany, i nie będzie można już kupić wejściówek dwudniowych, a jednodniowe będą sprzedawane w ograniczonych ilościach. Od razu odezwały się osoby oburzone tą decyzją, które argumentowały, że nie każdy mógł na czas zrobić rezerwację tudzież, że sam limit jest głupim pomysłem, bo wcześniej go nie było, a ludzie jakoś się mieścili. Inni decyzję organizatorów przyjęli ze zrozumieniem i bronili jej przed malkontentami. Rozpętała się długa i gorąca dyskusja, która tylko pogłębiła różnicę zdań między obiema stronami.

Afera z rezerwacjami bynajmniej nie zniechęciła ludzi do przyjazdu. W sobotni poranek 29 marca 2008 pod Centrum Sztuki Solvay ustawiły się setki osób, w tym spora część bez rezerwacji. Zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami sprzedaż wejściówek jednodniowych była ograniczona i ok. 200 osób odeszło z kwitkiem. Wątpię by ktoś, kto przyjechał z innego miasta, stał kilka godzin na deszczu w kolejce, by w końcu pocałować klamkę, myślał zbyt ciepło o konwencie, nawet jeśli ograniczenia w sprzedaży wejściówek były podyktowane komfortem i bezpieczeństwem uczestników, a organizatorzy informowali o limitach gdzie tylko mogli.

Ci, którym udało się wejść również mieli powody do narzekań. Przez budynek mogący pomieścić ok. 700 osób przewinęło się ich blisko 900. Wszędzie panował ścisk i tłok. Sale w Solvayu nie należą do dużych, więc na wielu atrakcjach uczestnicy ledwo się w nich mieścili, a przy tych najpopularniejszych dla części po prostu zabrakło miejsca. Nawet główna sala widowiskowa nie mogła pomieścić wszystkich chętnych na oglądanie cosplayu. Co gorsza, sale z atrakcjami były rozrzucone po całym budynku, a przemieszczanie się między nimi było skrajnie powolne i uciążliwe. Towarem szczególnie deficytowym było miejsce do spania. Każdy kawałek płaskiej przestrzeni, od schodów, przez wejście do łazienki, aż po parapety, był zajęty przez bagaże i posłania uczestników, co oczywiście dodatkowo utrudniało poruszanie się po konwencie. Sytuację pogorszyła kiepska pogoda, która zniechęcała uczestników do wyjścia na zewnątrz, co choć trochę mogłoby udrożnić budynek.

Jak na dzisiejsze standardy program MAGNIFIconu VI nie oszałamiał ilością atrakcji, ale nadrabiał jakością. Wypełniacze takie jak projekcje anime czy teledysków zostały zepchnięte na godziny nocne i wczesnoporanne. Większość stanowiły panele, pokazy i konkursy, nie zabrakło także rozrywki elektronicznej w postaci DDR-a, kilku innych gier muzycznych i konsol.

Najważniejsze atrakcje odbywały się na głównej sali, a wśród nich najciekawszy był bez wątpienia cosplay. Bez cienia przesady można powiedzieć, że był to jeden z najlepszych cosplayów w dotychczasowej historii polskich konwentów. Większość z blisko 80 zaprezentowanych strojów była bardzo dobrze wykonana, część reprezentowała światowy poziom. Wystarczy przejrzeć zdjęcia z licznych galerii, a jeszcze lepiej obejrzeć film z prezentacji strojów, by wyrobić sobie opinię na ten temat. Domyślam się, że jury miało nie lada problem z wyłonieniem tego najlepszego. Ostatecznie pierwsze miejsce zajęła Yunato przebrana za Sakurę z „Tsubasa Reservoir Chronicie”, drugie — Edek jako Chii, a trzecie — Ols jako Richiter z Daimosa. Bardzo pozytywnie zaskoczyły mnie scenki: o ile zazwyczaj są to niezrozumiałe i przydługie wygłupy, to na MAGNIFIconie większość występów była zabawna i oglądało się je z przyjemnością. Na szczególne wyróżnienie zasłużyły trzy z nich: przygotowana przez Łódź Sparta Squad scenka z „Generała Dajmosa” z włoskim dubbingiem (o, bella frutti di mare!), poprowadzone przez Lighta i skarpetkowego Kirę łazienkowe rozdanie nagród (WTF Productions) oraz urzekający grą światła i muzyki clampowy teledysk live action.

Warto nadmienić, że to właśnie na MAGNIFIconie VI po raz pierwszy zaimplementowano tzw. cosplay 2.0. Numer sugeruje zupełnie nową jakość tymczasem w rzeczywistości zmiany nie były rewolucyjne i nie wszystkie założenia udało się zrealizować. Pomimo wcześniejszej rejestracji, nie udało się zaplanować czasu trwania, który przedłużył się o blisko dwie godziny (no, ciut mniej, bo cosplay rozpoczął się z opóźnieniem). Z powodu braku zainteresowania ze strony samych uczestników nie wypaliły warsztaty cosplayowe, idea studia dla fotografów wypaliła tylko częściowo, nie udało się skompletować kompetentnego jury, a przez źle pomyślane zasady głosowanie publiczności cieszyło się nikłym zainteresowaniem. Jednak te pomysły, które udało się zrealizować zdecydowanie poprawiły przebieg cosplayu. Podczas prezentacji strojów uczestnicy wchodzili wedle z góry ustalonej (i przestrzeganej) kolejności, co minimalizowało przerwy między kolejnymi prezentacjami. Każdy strój był anonsowany przez prowadzącego zgodnie z wcześniej przygotowanym opisem, a dodatkowo na dwóch ekranach pokazywane były zdjęcia oryginalnej postaci oraz stroju. Jeden z ekranów znajdował się na sali, dzięki czemu osoby siedzące dalej od sceny mogły też coś zobaczyć, a drugi przed salą, co dawało namiastkę uczestnictwa w cosplayu osobom, dla których nie starczyło miejsca w środku. Choć po prowadzącym było widać tremę to ze swojego zadania wywiązywał się poprawnie, a co najważniejsze, był jedynie tłem dla uczestników, a nie główną gwiazdą na scenie, co było zmorą wielu wcześniejszych cosplayów. W rezultacie, choć MAGNIFIconowy cosplay zasługuje co najwyżej na oznaczenie 2.0α, to jednak jest to krok w dobrym kierunku.

Z cosplayu wyodrębniono występ grupy Zero Badziewia, co było bardzo dobrym posunięciem. I bez kabaretu cosplay był bardzo długi, a nieograniczeni czasem Badziewiacy mogli przygotować dłuższy i lepszy występ. Efekt końcowy był całkiem zabawny, momentami nawet bardzo, choć czasami drażniło pożyczanie pomysłów od bardziej znanych grup kabaretowych.

Większość czasu spędziłem na głównej sali, wobec czego uczestniczyłem jedynie w kilku panelach i konkursach poza nią. Jednym z nich był konkurs fandomowy, tym razem wyjątkowo nie prowadzony przez Avantara lecz przez Sebę. Jednak tematyka i zasady nie zmieniły się. Uczestnicy musieli m.in. wykazać się znajomością fandomowych afer (shitty polish fans, anyone?) i dopasować imiona i nazwiska do ksywek (kto pamięta Tomasza Flasińskiego?). Nawet osobom siedzącym w fandomie od dawna niektóre z pytań mogły sprawić trudność, ale zabawa była jak zwykle przednia.

Po randce w ciemno, Idolu i Mangonerach przyszedł czas na Whose kon. is it anyway? czyli fandomową adaptację znanego z anteny amerykańskiej telewizji ABC programu rozrywkowego. Tak jak w oryginale uczestnicy musieli wykazać się talentem aktorskim podczas improwizowania różnych scenek, np. trzech konwentowiczów pod prysznicem. Niestety nie wszyscy uczestnicy rozumieli zasady, a niektórym brakowało refleksu, przez co konkurs był o wiele mniej zabawny niż można było oczekiwać, ale i tak miał swoje „momenty”.

Kolejnym konkursem z gatunku „telewizyjnych” było końca nie widać. Pomysł zaczerpnięto z programu Szymona Majewskiego, gdzie uczestnicy muszą przewidzieć zakończenie pokazywanej scenki. Prowadzący wybrali ciekawe fragmenty z niekiedy egzotycznych tytułów, więc zgadywanie było dobrą zabawą.

Na plus konwentu zaliczyć należy też fakt, że zapisany w informatorze program realizowany był bardzo konsekwentnie. Choć nie obyło się bez opóźnień to nie były one na tyle częste by irytować. Z tego co wiem, nie odbyły się jedynie dwa panele, w obu przypadkach z powodu choroby prowadzących.

Jak na ogólnopolski konwent przystało, nie zabrakło stoisk wydawców. Na konwencie obecne były wydawnictwa, JPF, Waneko oraz Studio JG, ale jedynie to ostatnie przywiozło do Krakowa premierowe publikacje: komiks „Labirynt dusz” oraz karciankę „Convention!”. Ta ostatnia budziła spore zainteresowanie jeszcze przed konwentem. Gotowy produkt na pierwszy rzut oka wyglądał ładnie, szczególnie podobały się zabawne ilustracje, cieszyła też jakość wydania, jednak pierwsi kupcy, którzy grali w Convention! narzekali na niejasne reguły rozgrywki. W miarę możliwości przy innej okazji postaramy się przedstawić bliżej tę grę. Na konwencie można było także kupić pierwszy numer Torii — nowego pisma poświęconego kulturze (raczej nie pop) i historii Japonii. Otrzymaliśmy egzemplarz do recenzji, więc takowej możecie się spodziewać w namacalnie bliskiej przyszłości. Oprócz firm w sali wystawców dużo było stoisk fanowskich z artykułami wszelkiej maści.

Ocena szóstego MAGNIFIconu, jak wspomniałem na wstępie, jest bardzo kontrowersyjna. Nie każdy jedzie na konwent w tym samym celu i nie każdy przywiązuje jednakową wagę do poszczególnych aspektów organizacji, a w wypadku MAGNIFIconu skrajności przeplatają się na każdym kroku. Z jednej strony mamy fenomenalny cosplay, z drugiej paskudny ścisk, z trzeciej ciekawy program, z czwartej mniejszą ilość atrakcji niż na innych konwentach, z piątej fajną lokalizację, z szóstej brak miejsc do spania, a kolejne przeciwności można długo wymieniać. Dlatego ocena tego konwentu jeszcze bardziej niż zwykle zależy od indywidualnych doświadczeń i upodobań. Jeśli chodzi o mnie to wepchnąłem się na krzywy dziennikarski ryj, spałem w hotelu, konwentowe atrakcje przypadły mi do gustu, nieliczne luki wypełniłem spotkaniami ze znajomymi dzięki czemu bilans pobytu w Krakowie zdecydowanie wychodzi na plus.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: MAGNIFIcon VI

Kisiel [*.e-wro.net.pl], 18.04.2008, 11:05:32, oceny: +0 -0

AMV-y jako zapychacze? *.*