Konwenty: Niucon PRL

W czasach „przesytu” jaki obecnie przeżywa nasz fandom wiele z konwentów to, co tu dużo gadać – przeciętniaki. Zdarzają się również perełki, które na lata pozostaną nam w pamięci, bez wątpienia przytrafi się również kilka przysłowiowych „baboli”, których komentarz powinien zostać najlepiej przemilczany. Niucony zawsze jednak należały do tej tak zwanej klasy średniej – szczególnie nie zachwycały, ale też, broń Boże, nie można było ich nazwać słabymi. Dlatego wybierając się na kolejny konwent z tej serii nie nastawiałem się szczególnie na żadne wodotryski czy fajerwerki. A jaki był Niucon PRL? Postaram się pokrótce Wam przybliżyć.

Zapowiadało się całkiem nieźle – pogoda dopisywała, podróż zaś zajęła mi niecałą godzinę, gdyż do Wrocławia mam dosłownie rzut beretem. Budynek szkoły, w której odbywał się konwent znajdował się w nieznacznej odległości od dworca głównego, a drogę na teren imprezy w żadnym stopniu nie można było nazwać skomplikowaną. Dodatkowo – conplace znajdował się dosłownie o jedną przecznicę dalej w stosunku do zeszłorocznego budynku, więc uczestnicy, którzy odwiedzili poprzednią edycję Niuconu mieli ułatwione zadanie. Reszta mogła swobodnie skorzystać z zapewnionego przez organizację fotograficznego opisu drogi na konwent. Choć odnoszę wrażenie, że bardziej przejrzyste byłoby zwyczajne zamieszczenie mapki z nakreśloną drogą (kto widział opis na stronie ten zna obraz). Tak czy inaczej o zagubionych w czasie czy przestrzeni nie słyszałem.

Na miejscu można było zauważyć zwyczajowy obrazek w postaci niekończącej się kolejki oczekujących na otwarcie budynku. Dookoła kręcili się również panowie odziani w mundury oraz uzbrojeni w pukawki ASG, pilnujący by tłum nie wystąpił z brzegów na dość ruchliwą jezdnię. Tradycyjnie, otwarcie budynku zaliczyło ponad półgodzinną obsuwę. Użyteczność systemu akredytacji, który miał pomóc w rozładowaniu kolejki, okazała się jedynie pozorna. Większość uczestników w ogóle z niego nie skorzystała, jako że wejściówkę można było spokojnie zakupić na miejscu. Uczestnicy byli wpuszczani w małych, kilkuosobowych grupach i ostatecznie kolejka została rozładowana po... przeszło trzech godzinach, co przy znanych nam standardach jest dość miernym wynikiem.

Na wejściu każdy otrzymał standardowy zestaw w postaci informatora konwentowego i godzinowej rozpiski atrakcji na osobnej kartce. Jak się później okazało, te drugie były materiałem deficytowym i pomimo dodruku – niektórzy z uczestników nie otrzymali rozpiski. Informator z zewnątrz wyglądał na bardzo schludny. Pierwsza strona została stworzona na wzór dokumentu potwierdzającego tożsamość, gdzie można było uzupełnić swoje dane, a nawet wymalować własny portret. Mądrym posunięciem ze strony organizacji było umieszczenie w informatorze alfabetycznego spisu atrakcji. Niestety, po dokładnym przyjrzeniu się owemu, zauważyłem, że brakuje weń godzin, w których odbywają się dane atrakcje, więc ostatecznie poza możliwością odczytania opisów atrakcji (notabene niektóre z nich nie zawierały konkretnych informacji o czym w ogóle jest dana atrakcja) sam informator okazał się praktycznie bezużyteczny. Dodatkowo wewnątrz informatora znajdowała się strona nazwana „kartą konkursową”. Jak później się dowiedziałem, każdy z uczestników mógł na niej otrzymywać punkty otrzymane w konkursach, które później można było wymieniać na nagrody w sklepiku konwentowym. Brakowało mi również w informatorze informacji o ludziach, a konkretnie kto za co odpowiada, żeby w razie potrzeby wiedzieć kogo szukać. Wracając do rozpiski godzinowej atrakcji – był to zwykły wydruk na osobnej kartce. Z przykrością stwierdziłem, że nie zawiera on w sobie wszystkich atrakcji jakie ma do zaoferowania impreza – niektóre z sal zostały pominięte. Paradoksalnie, w ostatniej kolumnie została umieszczona została kolumna „Tu będę”, której zastosowania nijak nie byłem w stanie rozgryźć (w końcu równie dobrze mogę sobie zaznaczyć kółkiem, na jaką atrakcję mam zamiar się wybrać, nie?).

Jedną z osobliwości tej edycji Niuconu była jego konwencja – mianowicie PRL. Tematyka jakkolwiek by nie spojrzał – trudna. Młodszemu pokoleniu (w tym mi) znana jedynie z lekcji historii, a starszemu z kolei, z niejednego powodu mogła się źle kojarzyć. Tak czy inaczej, w moim odczuciu, konwencja nie odgrywała większej roli. Poza szyldem Pewexu nad sklepikiem z nagrodami, kilkoma plakatami na mainie oraz scence, która została przestawiona na oficjalnym otwarciu – nie uświadczyłem jej, w zasadzie, nigdzie. Atrakcji związanych z PRL-em było nie więcej jak trzy i choć nie udało mi się na nie wybrać, chodził słuch, że nie cieszyły się szczególną popularnością.

Budynek szkoły był... duży i na prawdę pojemny. Z przykrym grymasem na twarzy stwierdziłem, że składa się on aż z czterech kondygnacji, więc lawirowanie pomiędzy salami, zważywszy na mój obecny stan zdrowia (jak to powiadają – „coś mi wypadło”), okazało się nie lada wyzwaniem. Poza zwyczajowymi salami panelowymi, część atrakcji odbywało się na zewnątrz (jednak zważywszy na nieciekawą sobotnią aurę, część zostało odwołane). Dodatkowo pojawił się szczególnie oblegany Yaoi/Yuri Room, który z powodów poglądowych postanowiłem omijać szerokim łukiem. Dużą popularnością cieszyły się również, jak zwykle z resztą, atrakcje muzyczne takie jak DDR czy Rock Band. Ultrastar został otwarty dopiero w piątek przed północą, gdyż organizator miał problemy na trasie do Wrocławia. Fani gier stołowych mogli spędzić sporo czasu w potężnie wyposażonym Games Roomie, poprowadzonym przez ludzi z serwisu Planszóweczka.pl. Sam zabawiłem tam ładnych parę godzin, grając ze znajomymi w ulubioną „Cytadelę”, na którą do tej pory nie trafiłem na żadnym innym konwencie.

Ponadto na imprezie zaoferowano nam dostęp do aż dwóch sal konsolowych – jednej standardowej (choć słabo wyposażonej – jedynie konsole PS3 i PS1) oraz tzw. „Retro Gralni”, prowadzonej przez ludzi z serwisu o tej samej nazwie. I tu było już całkiem ciekawie, bo i można było zagrać w wiele na prawdę legendarnych tytułów na konsolach poprzednich generacji, takich jak Commodore 64, SNES, Sega Megadrive czy Nintendo 64. Zastanawiała mnie jednak logika stojąca za rozmieszczeniem ich – jedna znajdowała się na drugim piętrze, zaraz przy schodach, druga natomiast na szarym końcu korytarza na trzecim piętrze. Mądrym posunięciem ze strony organizacji było umieszczenie większości sklepów i wystawców na pierwszym piętrze, przez co od razu przy wejściu na nie, korytarz przypominał halę targową. Panował tam niezły gwar, a ludzie chętnie przechadzali się pomiędzy kolejnymi stoiskami w celach zakupowych, czy też dla zwykłego poobserwowania zawartości stolików. A wszystko to dzięki umiejętnemu rozplanowaniu przestrzeni, przez co nie było ciasno, a przemieszczanie się nie sprawiło mi żadnych problemów, nawet podczas gdy poruszam się o kuli.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Niucon PRL

Kolo_z_Wrocka [*.adsl.inetia.pl], 25.08.2011, 17:53:31, oceny: +30 -0

To ja się może wypowiem co do:
Prawdziwym azylem w całym konwentowym zgiełku okazała się kawiarenka, nazwana na potrzeby konwentu "Barem Mlecznym". Zawierała się w niej zwyczajowa "jadłodajnia", w której można było spożyć jakiś ciepły posiłek czy napój i posiedzieć przy stoliku ze znajomymi. Całość serwowały bardzo miłe dziewczyny, a dania były bardzo smaczne.

1. Nazwa - jak już daje się taką nazwę, to można byłoby chociaż odrobinę spróbować wpasować się w konwencję. Tymczasem z PRL'u była tam tylko nazwa, a z głośników leciał K-pop i Daft Punk :/

2. Ceny i cała reszta - 2.50zł+ za tosta (2.50 wersja podstawowa), 1zł za kubek wody...

Ogółem ogarnął mnie mocny wkurw. Nie mam nic przeciwko temu, że konwent wpuszcza na teren profesjonalną (akurat nie w tym wypadku) gastronomię, której celem będzie zarobek. Ale powinien zapewnić konwentowiczom możliwość pożywienia się w jakichś ludzkich cenach, po kosztach, "od fanów dla fanów".

W niedzielę zamówiłem sobie kiełbaskę z bułką - 5zł. Dostałem samą kiełbaskę, więc poprosiłem o swoją bułkę.
"Nie ma, skończyły się." - usłyszałem od kierowniczki owego przybytku. 2m za nią leżało w cholerę tostów do przygotowania, poprosiłem więc o kawałek chlebka tostowego - wszak kiełbasa bez pieczywa jest niemalże niejadalna. "Kolo, zobacz sobie ile kosztują tosty, jak ci dam ten kawałek chleba to będę stratna."
Zdębiałem... Kurwa mać, 5zł za kiełbaskę i będzie stratna, bo da mi kromkę chleba tostowego? 5zł to kosztuje kiełbasa z bułką w normalnej knajpie, która płaci podatki, ZUS-y i inne pierdoły, a koszt jednej kiełbaski w sklepie to koło 1zł...
Także poprosiłem, żeby w takim wypadku poszła mi do sklepu po bułkę, albo oddała mi złotówkę, to sam sobie pójdę kupić. "Bułka nie kosztuje 1zł!" - i dostałem 50gr (rozumiem, że kiełbasa kosztowała w takim wypadku 4.50zł? ...)
Wkurwiony zapytałem jeszcze o cenę wody (1zł za kubeczek), dowiedziałem się, że kubki są bardzo drogie...

A później z nieoficjalnych źródeł dowiedziałem się, że jedna z kelnerek dostała za imprezę 250zł. Inna natomiast napisała na swoim koncie FB:
"(...) wyśmiałam się i wybawiłam, a jeszcze mi za to zapłacili xdd"

Z jeszcze ciekawych rzeczy, ktoś spytał szefowej kawiarenki, czy ma książeczkę sanepidu. "W przyszłym tygodniu będę miała."

Well, dla mnie cała sytuacja była totalnie wkurwiająca, zwłaszcza, że większość obsługi kawiarenki (łącznie z szefową) to moje znajome. Jak chcą zarabiać, to niech sobie firmę założą, a nie bezczelnie ciągną kasę od fanów...

Kiedyś w dobrym guście było darmowe udostępnianie przez organizatorów herbaty, może jeszcze wrócą takie czasy...

Jedno, co broni kafejkę, to energetyki w normalnej cenie (2.50zł za puszkę). Ale to mało.

Pamiętam, że gastronomia na Niuconie 1 była zajebista, na Niu 2 i 3 byłem bardzo zadowolony z kawiarenek, a tym razem srodze się zawiodłem i wkurwiłem :/